Zbyt wiele zim minęło, żeby była wiosna

Bd

Jeden z ciekawszych ostatnio głosów polskiej literatury. Książka jest niezwykła pod wieloma względami. Przede wszystkim rzadko się zdarza w powieści aż tak wyśmienita doza inteligentnego humoru. Autor potrafił stworzyć wyjątkowy klimat panujący w domu, którym rządzi dziadek-terrorysta. Postaci w tej książce są autentyczne, wierzyłem Szczepanowi, że złość i frustracja zżerają go od środka i z tego powodu jest po prostu ZŁY, nie potrafi kochać nawet na łożu śmierci. Nie ma tu chwili na nudę, bo autor wciąż zajmuje nas coraz to nowymi historiami wnuczka, który radzi sobie z tyranią jak umie, czyli sobie nie radzi. Dobrze się przy tej książce bawiłem, polecam ją każdemu, kto lubi przeczytać czasem dobrą, lekką powieść z polskiego podwórka. Autorowi należy się uznanie za wyobraźnię i umiejętność operowania słowem. Wyjątkowa rzecz.

Kupiłam, bo czytałam wiele entuzjastycznych recenzji na blogach i nie zawiodłam się. W tą książkę wpada się, jak w studnię. Historia o ludzkim losie, ale tutaj diagnoza codzienności podana jest w stylu rzadkim, bo komediowym. Oprócz żartu jest tu wiele ciekawych myśli i spostrzeżeń. Można to czytać wiele razy i cały czas coś innego się zobaczy. Dla mnie na tak