Najszczęśliwszy człowiek na Ziemi

Dziękuję

Bardzo dobra jakość

Eddie Jaku urodził się w 1920 roku w Lipsku, we wschodnich Niemczech. Naprawdę nazywa się Abraham Salomon Jakubowicz, ale przyjaciele wołają na niego Eddie. Mężczyzna przeżył sto lat i wie, co to znaczy spojrzeć złu w oczy. Przeżył bowiem Holokaust, horror obozów śmierci, wysiłki nazistów, aby pozbawić ludzkości życia, głównie Żydów. Jednak mimo wszystko Eddie uważa się za najszczęśliwszego człowieka na Ziemi. Dlaczego?

Musisz przeczytać historię Eddiego, Drogi Czytelniku. Historię, którą autor postanowił spisać w formie książki, mając sto lat, historię, która momentami jest niewesoła bowiem dużo w niej smutku, ogromnego żalu i bólu. Jednocześnie historię pełną szczęścia, pomimo takiej traumy, jaką pozostawiła II Wojna Światowa. Pomimo, iż Eddie urodził się jako mojżeszowy wyznawca, uważał się w pierwszej kolejności za Niemca, bardzo kochał ten kraj. Czuł ogromną dumę, że pochodził z Lipska… Wtedy wybuchła II Wojna Światowa. Hitler doszedł do władzy i przywiódł ze sobą falę antysemityzmu.

Na kartach historii zapisał się horror obozów koncentracyjnych III Rzeszy i zdjęcia Żydów (...) więcej – wychudłych, zagłodzonych i torturowanych, żyjących w traumie po nieludzkich prześladowaniach. Był wśród nich także Eddie – trzynastoletni chłopiec, prawie dziecko, bez rodziców, który musiał sobie radzić, aby przeżyć. Jako więzień Auschwitz Birkenau, poznał doktora Mengele – anioła śmierci, jednego z najgorszych morderców, jaki kiedykolwiek żył na tej Ziemi. W jednej chwili Eddie stracił wszystko, swoją rodzinę, to co miał na sobie oraz resztki wiary w człowieczeństwo. Pozwolono mu jedynie zatrzymać pasek, jako wspomnienie poprzedniego życia, którego już nigdy nie miał doświadczyć… Lecz pozostała mu najważniejsza rzecz, jakiej nauczył się w życiu: ”Najpiękniejsze, co może się człowiekowi przydarzyć, to bycie kochanym przez drugą osobę...”

„Najszczęśliwszy człowiek na Ziemi” to niezwykła książka, spisane wspomnienia tamtych strasznych lat, które wryły się tak bardzo w pamięć, że Eddie powinien czuć żal, ból i traumę, a jednak on nie nienawidzi nikogo, wszystkim przebaczył, nie czuje żalu, pozostał sobą, choć tylko on z rodziny przeżył Holokaust. Reportaż zawiera również przepiękne zdjęcia z prywatnego albumu pisarza, które znajdują się w Muzeum w Sydney. Tej książki nie można nie przeczytać. Niech stanie się lekturą obowiązkową dla każdego z nas, dla tych młodszych i starszych, dla kobiet i mężczyzn, bowiem jest to autentyczna lekcja historii. Jest także cichym świadectwem dla przyszłych pokoleń, naszych wnuków i prawnuków oraz sześciu milionów niewinnych Żydów, którzy już nie mogą mówić za siebie.
Polecamy: Dobre Recenzje mniej