Dwie poduszki
Dwie poduszki - Najlepsze oferty
Dwie poduszki - Opis
Japonia z okresu Edo (1600-1868) - to tam rozgrywają się opowieści zawarte w zbiorze nowel graficznych Dwie poduszki. Bohaterowie komiksu to ludzie z innej epoki, a ich sposób postępowania czy postrzegania świata czasem odbiega od współczesnych norm. Hinako Sugiura jest jedną z nielicznych osób na świecie, które tworzą sztukę sekwencyjną w stylu ukiyo e. Jej prace nawiązują w szczególności do kibyoshi – rodzaju japońskich książek z obrazkami, wydawanych w okresie Edo, których cechą rozpoznawczą były żółto-czarne okładki oraz do twórczości Kitagawy Utamaro – jednego z największych mistrzów drzeworytu japońskiego.Prace Hinako Sugiury zaprezentowano podczas wystawy „Komiks japoński – bogactwo stylów, bogactwo treści”. Wystawę można było oglądać od końca czerwca do 31 lipca w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia w Gdańsku.
Hinako Sugiura urodziła się w 1958 roku w Tokio, zmarła w wyniku choroby nowotworowej w 2005 roku. Jej rodzice zajmowali się sprzedażą kimon i to właśnie dzięki nim artystka zainteresowała się tradycyjną sztuką japońską. Szybko zrezygnowała ze studiów i rozpoczęła badania pod okiem Shisei Inagaki – autora wielu książek poświęconych epoce Edo (1600-1868). Była również asystentką rysowniczki, poetki i eseistki Murasaki Yamady. Pierwszy komiks zatytułowany Tsugen muro no ume opublikowała w magazynie Garo w 1980 roku. Zdobyła nagrodę Japan Cartoonists' Association w 1984 i Bungei Shunju Manga w 1988 roku. W 1993 roku zrezygnowała z rysowania komisów i skupiła się głównie na przygotowywaniu publikacji poświęconych kulturze epoki Edo, była również gościem (...) więcej wielu programów telewizyjnych.
Patroni medialni: Gidlia.pl, Granice.pl, Komiksomania.pl, Poltergeist, Valkiria.net, Wirtualna Polska. mniej
Dwie poduszki - Opinie i recenzje
Na liście znajdują się opinie, które zostały zweryfikowane (potwierdzone zakupem) i oznaczone są one zielonym znakiem Zaufanych Opinii. Opinie niezweryfikowane nie posiadają wskazanego oznaczenia.
Froszti
- 2019-08-23Tak jak było już to wspomniane, manga mocno wyróżnia się od innych historycznych (często pseudo historycznych) graficznych powieści rodem z Japonii. Osiem krótkich, niepowiązanych ze sobą historii, w dość nieszablonowy sposób pokazuje realia historyczne okresu Edo (pokazany cały jej przekrój: początek, środek i schyłek). Przekrój opowieści jest bardzo szeroki od romansu, przez dramat, akcję, komedię na historii z dreszczykiem kończąc. Wszystkie łączy jedna cecha, są pozbawiona puenty czy (...) więcej głębszego wyraźnego przesłania, co sprawia, że są one ciężkie w odbiorze dla sporej grypy czytelników. Jest tutaj bardzo wiele niedopowiedzeń i niejasności, na które odpowiedzą mogą być malutkie drobiazgi w oprawie graficznej, na które nie każdy zwróci uwagę (często są to elementy, na temat których wiedzę posiadać będzie tylko ktoś, kto naprawdę dobrze obeznany jest z tamtejszą kulturą). Nasza rodzima sztuka przyzwyczaiła nas do tego, że każda opowieść musi mieć początek i koniec, w którym pojawi się morał całej opowieści. Japończycy podchodzą do tego jednak zupełnie inaczej, oni dostrzegają piękną i głębie w czymś, co niekoniecznie ma strukturę zamkniętą i dalekie jest od doskonałości. Najważniejszym aspektem zaserwowanych tutaj opowiadań, są jednak ludzie. Autorka stara się pokazać ich różnorodność wynikająca zarówno z ich wierzeń, jak i podejścia do otaczającego ich świata czy warstwy społecznej, do której należą. Historie przesączone są emocjami konkretnych bohaterów, mając często wydźwięk osobistych wspomnień, co po części wiąże się z samym tytułem mangi. Na tylnej okładce widać rysunek dwóch tradycyjnych poduszek makura koro (kawałek laki lub twardego drewna, do którego przyczepiony jest miękki wałek materiału, kładło się pod szyję podczas snu). Przedmiot codziennego użytku, który mógł posiadać w sobie malutką skrytkę, do której wkładało się amulety chroniące przed złymi mocami podczas snu lub prywatne zapiski (rodzaj pamiętnika). Mała rzecz, na którą zwróci garstka czytelników, ale mająca w sobie specyficzny urok (*chociaż to może to tylko ja niepotrzebnie doszukuję się jakiegoś ukrytego znacznie tytułu tam, gdzie go nie ma).
Kolejnym ważnym (jeśli nie najważniejszym) elementem wyróżniającym Dwie poduszki spośród innych dzieł, jest oprawa graficzna. W zasadzie ciężko nazwać dzieło Hinako Sugiury mangą czy komiksem, bo znacząco odbiega ono od pewnych przyjętych współczesnych schematów. Dzieło bardzo mocno wzoruje się na stylu ukiyoe. W zasadzie to nawet nie wzoruje się co jest współczesnych odpowiednikiem tradycyjnego stylu ukiyo‑e, będącego połączeniem japońskiego drzeworytu i malarstwa, mającego swoje początki w połowie XVII wieku. Sprawia to, że rysunki dla wielu ludzi mogą być bardzo specyficzne, a nawet odrzucające. Kreska wydaje się momentami niechlujna, cieniowanie nazbyt przesadne, tła niedopracowane i dające wrażenie nonszalanckiego podejścia do ich tworzenia a rysunki postaci daleko odbiegające od realizmu. To jednak tylko pozory, to co ma być ważną częścią danego opowiadania, jest nakreślone wyraźnie z dbałością o najdrobniejsze detale, pozwalające porwać czytelnika nurtowi opowieści i nadające całej historii stosownej głębi.
mniej
Cezary
- 2020-05-02Aneta
- 2015-09-02