NERON WYD. 6

---

NERON WYD. 6 - Opis

Nowa edycja cieszącej się dużą poczytnością (kilka wydań, przekłady na języki obce) książki profesora Aleksandra Krawczuka o owianym złą sławą cesarzu Neronie oraz o Imperium Rzymskim za jego panowania. Publikacja łączy walory napisanej przystępnym stylem opowieści oraz popularnonaukowej biografii, wiernie wykorzystującej źródłowy materiał historyczny – wszystkie pojawiające się w niej postaci naprawdę istniały, wszystkie opisywane wydarzenia rzeczywiście miały miejsce.Nero Claudius Caesar Augustus Germanicus, znany powszechnie jako Neron, żył w latach 37–68 n.e., a od roku 54 aż do samobójczej śmierci władał największą potęgą starożytności – Imperium Rzymskim, rozciągającym się wtedy od ziem dzisiejszej Anglii i Portugalii po Syrię i Egipt. Jak doszło do objęcia panowania przez siedemnastoletniego młodzieńca? Jak wielki wpływ na jego wychowanie i rządy miał jego nauczyciel i doradca, „niemoralny moralista”, wybitny filozof Seneka? W jakich okolicznościach i dlaczego wybuchły wówczas bunty przeciwko rzymskiej hegemonii w odległych prowincjach Imperium – w Brytanii i w Judei? Czy Neron rzeczywiście kazał zamordować własną matkę i podpalić Rzym? Był zwyrodniałym mordercą, czy cynicznym politykiem? Błaznem na tronie, czy całkiem dobrym poetą i aktorem? Uważny czytelnik książki profesora Aleksandra Krawczuka będzie miał możliwość udzielenia sobie odpowiedzi na te i wiele innych pytań dotyczących życia i czasów jednego z najbardziej znanych władców starożytnego Rzymu.
Fragment publikacji:„Było już południe, kiedy nagle otwarła się główna brama pałacu. (...) więcej Wyszedł z niej Neron w towarzystwie prefekta pretorianów, Afraniusza Burrusa. Stanęli na stopniach. Przed nimi, na dziedzińcu, ustawiła się w zwartym szyku kohorta pełniąca straż w tym dniu. Burrus przemówił krótko:– Cesarz zmarł przed chwilą. Pozdrawiamy jako następcę jego ukochanego syna, imperatora Nerona Klaudiusza Druzusa Germanika Cezara!Żołnierze odpowiedzieli gromkim okrzykiem:– Salve imperator!Jeśli nawet któryś z nich pomyślał w tej chwili o Brytanniku, to z pewnością nie odważyłby się głośno zapytać. A zresztą, czemuż to miałby panować Brytannik, a nie Neron – adoptowany przez cesarza, starszy, tak dobrze już znany ludowi?Neron i Burrus wsiedli do lektyki. Zaniesiono ich do koszar pretorianów. Tu Neron przemówił sam do tysięcy żołnierzy; podobno jednak mowę tę napisał mu Seneka. Przekazał pretorianom żałobną wieść o śmierci ojca; zapewnił, że będzie starał się godnie go naśladować; przyrzekł wypłacenie jednorazowego, wysokiego dodatku do żołdu. I znowu rozległo się potężne:– Salve imperator!Prosto z koszar Neron przybył na salę posiedzeń senatu. Tu już wiedziano o wszystkim. Dopiero co okrzyknięty imperator odczytał przed dostojnym zgromadzeniem mowę; i tej prawdziwym autorem był Seneka. Natychmiast po jej wysłuchaniu rozpoczął się wyścig służalczości; każdy bowiem z obecnych chciał pierwszy zaskarbić sobie łaski nowego władcy. Otrzymał on tytuł Augustus oraz wszystkie godności i uprawnienia, jakie piastowali poprzedni cesarze. Postanowiono, że jego przemówienie zostanie wyryte na srebrnych tabliczkach; każdy konsul, obejmując swój urząd, odczytywać je będzie w senacie.Wszystkie wnioski senatorowie przyjmowali burzliwymi oklaskami i uchwalali jednomyślnie, przez aklamację. Cesarz godził się na owe zaszczyty z ujmującą skromnością i tylko ze względu na dobro Rzeczypospolitej. Zaoponował w jednym wypadku: nie przyjął tytułu Ojciec Ojczyzny.– Jestem jeszcze za młody – powiedział niepocieszonemu wnioskodawcy.Senat nie zapomniał też o synowskim bólu Nerona. Na tymże posiedzeniu Klaudiusz został zaliczony w poczet bóstw nieśmiertelnych. Poprzednio dostąpił ubóstwienia tylko August, twórca cesarstwa, założyciel dynastii. Odtąd więc Klaudiusz oficjalnie zwał się Divus – Boski, jego zaś syn Neron Divi filius – Syn Boskiego. Uchwalono też, że pogrzeb Klaudiusza odbędzie się na koszt państwa.Na Palatyn wrócił Neron dopiero późnym wieczorem. Oficer kohorty strażniczej zameldował się z prośbą o wydanie posterunkom hasła na noc.– Oto hasło – rzekł cesarz: – Najlepsza matka.Oficjalne zawiadomienia o śmierci i ubóstwieniu Klaudiusza oraz o objęciu rządów przez nowego władcę poszły z Rzymu do wszystkich miast i prowincji, do władz i urzędników, do krain od Brytanii i Mauretanii po Eufrat i Morze Czarne. Na podstawie tych zawiadomień we wszystkich większych miejscowościach olbrzymiego Imperium ogłaszano odpowiednie odezwy do ludności. Jeden z urzędników w jakimś egipskim miasteczku męczył się mocno nad właściwym ułożeniem tekstu proklamacji w języku greckim; wnosił poprawki, kreślił, nie umiał znaleźć zręcznych sformułowań. Los chciał, że spośród tysięcy podobnych odezw w całym cesarstwie zachował się właśnie tylko ten tekst! Oto jego treść:Klaudiusz, bóg objawiony, odszedł do swoich przodków, którym go zawdzięczamy. Imperatorem został obwołany Neron Cezar, oczekiwany i upragniony Bóg Opiekuńczy całego świata, źródło wszelkich dóbr. Dlatego wszyscy powinni przystroić się w wieńce i z wdzięcznością złożyć ofiary bóstwom.We wszystkich obozach wojskowych odbyły się uroczyste ceremonie zaprzysiężenia na wierność nowemu cesarzowi, najwyższemu wodzowi sił zbrojnych państwa”. mniej