Rozmowy obrazów. Tom 1

---

Rozmowy obrazów. Tom 1 - Opis

Rozmowy obrazów Tom 1Obrazy mówią, choć nie zawsze wprost. Podobnie jak poezja, do każdego mogą przemówić inaczej. Uważne patrzenie, a w konsekwencji widzenie, to najprostszy sposób, aby przełamać onieśmielenie wobec sztuki i pokonać dystans dzielący widza i „milczący” obraz. A zatem obrazy mówią do zaciekawionych nimi widzów, ale czy mogą ze sobą rozmawiać?W książce jest wiele przykładów, w których malarze nowocześni i współcześni nawiązują do dzieł dawnych mistrzów, np. Éduard Manet w Śniadaniu na trawie bawi się motywem z Koncertu pasterskiego Tycjana. Są również zestawienia mniej oczywiste, ze względu na podobieństwo tematów, wyrazu albo funkcji. W rozdziale Dyptyki. Dewocja i adoracja jest mowa o piętnastowiecznym dyptyku służącym prywatnej dewocji i dziele Warhola, w którym powszechnie adorowana celebrytka Marilyn Monroe zastąpiła Madonnę.Książka jest zachętą do słuchania obrazów i przysłuchiwania się ich rozmowom. Mosty pomiędzy dziełami z odległych epok albo dyskretne dialogi malowideł, które powstały w podobnych czasach, to inspiracje do tego, aby patrzeć i czerpać przyjemność ze skojarzeń i własnych interpretacji.Już wkrótce ukaże się drugi tom „Rozmów obrazów”!Rothko i Tycjan, Pollock i Tintoretto – co łączy tych artystów? Dla pierwszych ważna była wibrująca plama barwna i przenikające się kolory, dla drugich gwałtowny malarski gest. W drugim tomie „Rozmów obrazów” dzieła wybitnych twórców połączone są ze sobą za sprawą artystycznych wyzwań, których się podejmowali. Były to: triki optyczne i iluzjonistyczne, namalowanie burzy, mgły i wody, ale też (...) więcej fenomen fałszerstw sztuki i trudne do wytłumaczenia mechanizmy, powodujące, że cena obrazu może być wyższa od luksusowej rezydencji. Kluczem doboru obrazów w pierwszym tomie książki stały się tematy, motywy i ich reinterpretacje, w drugim natomiast nurtujące artystów problemy z przestrzenią, iluzją, kolorem i światłem, a także namalowaniem niemożliwego.„(…) choć powstaje sporo książek, których autorzy stawiają sobie za cel przystępną opowieść o malarzach czy rzeźbiarzach, to rzadko udaje się zachować ową trudną równowagę między nadmierną naukowością a funkcją popularyzatorską. Autorka tego dokonała, co sprawia, że już nie tylko chłop gada do obrazu, ale i obraz do chłopa. To zasługa i przystępnego języka, i wielkiej erudycji, jak też dociekliwości i umiejętności prowadzenia narracji ze zgrabnie wplecionymi ciekawostkami.”
Piotr Sarzyński, POLITYKA, [Polityka 33.2020 (3274)] mniej